آئین مستان

آسمونا خون می بارن کبوترا پرواز می کنند

زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند

بارونیه آسمونش / لب پنجره ی ایوونش

عالمیه روضه خونش / عالمیه روضه خونش

وای چه حکایتی   وای چه زیارتی   وای عجب غربتی

آسمونا خون می بارن کبوترا پرواز می کنند

زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند

بیا و ببین مدینه چه اشکی این مردم میریزند 

تو بقیع دارند برای کبوترا گندم می ریزند

بی ضریح و بارگاهه / این زیارت اگه کوتاهه

 لبریزه از اشک و آهه /  لبریزه از اشک و آهه

حرف دلتو دوباره بگو  / از خاک پر از ستاره بگو  

  از حرمی که نداره بگو / از حرمی که نداره بگو

وای چه حکایتی   وای چه زیارتی   وای عجب غربتی

یا ابا صالح آقا چرا شب غم سر نمیاد 

حرمی بقیع نداره ازم یه کاری بر نمیاد

سمت بقیع پر کشیدم  / از غم تو چیا دیدم

    تنها تویی تویی امیدم / تنها تویی فقط امیدم

باز به خاطرِ می باره بقیع  / باز یه زائرِ کنار بقیع   

سر میذاره دیوار بقیع / سر میذاره دیوار بقیع

وای چه حکایتی   وای چه زیارتی   وای عجب غربتی

یه عمره که عزاداریم،دلم هنوز روضه خونه

که قبر چهارتا امامم شده شبیه ویرونه

وای بوی غم میده این تربت

وای میکُشه این دلو این غربت

دیگه اسیر این سوز گدازیم

فقط باید بسوزیم بسازیم

امون امون ای دل، امون ای دل (3)

می سوزم از اینکه بقیع یه دونه زائر نداره

یکی بیاد رو خاکش یه شمع کوچیک بزاره

وای دردسر شده این قصه

وای کی تموم میشه اون غصه

هوای چشای عاشق بارونه

دل شیعه از این همه غم پر خونه

امون امون ای دل، امون ای دل (3)

میگن یه روز توی مدینه

همون جایی که شهر حزینه

چهار امام غریب شیعه

که قبرشون تو خاک بقیعه

داشتن ضریحُ یه سایبونی

نشونه ای بود تو بی نشونی

آه واویلا

اما یه روزی یه عده ملعون

کردن دلای شیعه رو محزون

اون ضریحُ اون حریم پاکی

به دستشون شد چهار قبر خاکی

دیگه نه صحنی نه یه رواقی

نه یه ضریحُ نه یه چراغی

تا کی خدایا شیعه ی مولا

غریب بمونه ، غریب تنها

کاشکی بشه تا بیاد آقامون

که دل محزون بگیره سامون

بیاد که این دل براش ببازیم

برا اماما حرم بسازیم

آه واویلا

باز نشسته دلم به پای مدینه

شکر خدا عاشق دیار حبیبم

شکر خدا که شدم گدای مدینه

بال فرشته است، سایبان قبورش

بال فرشته است،خاک پای مدینه

در کفنم تربت بقیع گذارید

صحن بقیع است، کربلای مدینه

کرب و بلا می­شود دوباره مجسم

تا که به یاد آورم عزای مدینه

دست من و لطف دست با کرم تو

جان به فدای بقیع بی حرم تو

کریم کار به جز جود کرم نداره

آقام تو مدینه است ولی حرم نداره

شهید اونی که سری به تن نداره

آقام رو زمینه ولی کفن نداره

غروب و غم هوای بقیع / غروب مدینه شبای بقیع

گرفته دلم برای بقیع / برای غم غصه های بقیع

از این همه غربت خدا چه کنم / از این همه غربت خدا چه کنم

 بیچاره کبوترای بقیع / تو حسرتِ گنبد طلای بقیع

کجا بپرن کجای بقیع / که جایی ندارن به جای بقیع

از این همه غربت خدا چه کنم / از این همه غربت خدا چه کنم

چشمام دریای خون / قبرا بی سایه بون

اشکام مثل بارون می باره

جز خاک چی می بینی / رو خاک ها می شینی

از این غم سنگینی همواره

آی مدینه آقام حرم نداره نداره نداره

بیاید تو بقیع قدم بزنیم / ایشاالله همین جا حرم بزنیم

هوای غم و بهم بزنیم / قدم توی باب الکرم بزنیم

کنار مزار امام حسن / کنار مزار امام حسن

ترانه دل نوای حسن / ضریحی بسازیم برای حسن

بیاید همه برای حسین / بریم همه پایین پای حسن

به دور ضریح زیر بام حسن / به دور ضریح زیر بام حسن

هر چی دارم آقا / کار بارم آقا

قلب زارم آقا نذر تو

من به پات افتادم / پرواز دادی یادم

خونه ام خانوادام نذر تو

آی مدینه آقام حرم نداره نداره نداره

یه مدینه، یه بقیع

یه بقیع و یه مزار خاکی و بی سایبون

که دلارو کرده خون

نه حرم، نه رواقی

نه یه شمعی و نه چراغی

نه یه خادم، نه یه زائر

که روی خاکش بریزه آب

میسوزونه قبرشو آفتاب

یعنی میاد یه روز میاد که

یه سنگ قبر براش بزاریم

آخر برات یه گنبد طلا می سازیم

حرم مثل حرم امام رضا می سازیم